Voordat je daadwerkelijk als homeopaat de wijde wereld intrekt en een praktijk start, heb je veelal een gedegen opleiding achter de rug. In mijn geval aan de Academie voor Klassieke Homeopathie. Allereerst zijn er de leerjaren van theorie en inzicht. Zodra je deze weg met goed gevolg hebt afgelegd, start de praktijkperiode. Tijdens deze periode behandel je cliënten onder supervisie. Een absolute must om de theorie in de praktijk te kunnen brengen zodat je met vallen en opstaan kunt leren van “fouten” maken. Op het moment van het behandelen onder supervisie komen de puzzelstukjes van studiemateriaal, voorbeelden en de praktijk samen tot één geheel. En dan begint het pas…
Mijn allereerste cliënt onder supervisie kreeg ik via Facebook na een oproep voor behandelen onder voorwaarden van school en supervisie. Binnen 5 minuten had ik de eerste mensen in de mail. En zo ging ik, getogen met mijn schrijfblok onder de arm en met lichtelijk de kriebels in de maag, richting mijn afspraak. De man en vrouw des huizes waren thuis en we namen plaats aan de grote tafel. Door de vele lessen anamnese-training was ik “gedrild” om vooral door te vragen hoe iets voelt, wanneer het begon, etc, etc. Ik heb inmiddels een aantal psychologen aan de tafel gehad die aangaven dat deze vraagstelling behoorlijk verder ging dan wat zij hadden geleerd en dat dit leerzaam was. Complimenten aan de school en de lessen uiteraard.
Ik ging aan tafel zitten en mijnheer was goed voorbereid. Het laatste bloedonderzoek lag klaar, de lijst met medicatie en 3 stuks A4 met klachten en opmerkingen. In theorie hoort de eerste afspraak rond de 1,5 uur te duren en maximum 2 uur. Hierna is het de bedoeling dat je een behoorlijk beeld hebt wat de kern van de klacht is. Maar na 1,5 uur had ik enkel nog een lijst met klachten. En zo gedrild als ik was met vragen stellen, ik kwam er bijna niet aan toe. Kortom, het loopt soms gewoon anders en het duurde 2,5 uur. Check, afgevinkt, en het is wat het is.
Met summiere informatie maar wel met de 2 events die belangrijk waren voor het ontstaan van de klachten wandelde ik de deur uit. Natuurlijk met een beetje twijfel. Had ik het anders moeten doen? Maar ja, het ging zoals het ging dus ik moest niet te streng zijn voor mezelf. Dit was de eerste anamnese en als ik alles al zou weten dan hoefde ik niet meer naar school. Het was begonnen destijds met een paniekaanval en gaandeweg de tijd waren er weinig plekken in het lichaam waar geen klacht aanwezig was. Het gevoel van een band om het hoofd, armen en benen. Ineens vaststaan met lopen, maag en darmen deden mee, spierklachten, angst, paniek, oververmoeid, etc, etc. En het bijzondere was: zodra mijnheer in de auto stapte, voelde hij zich beter. Tot hij weer uitstapte bij het werk. De supervisor moest glimlachen want dit was behoorlijk uitgebreid voor de allereerste anamnese. Maar wel de beste manier om te leren. Ik was heel dankbaar want hiermee kon ik vallen en opstaan. Rond de 27 klachten, begin er maar aan.
Homeopathie is als een soort schatgraven op het strand. Haal de eerste laagjes zand ervan af en zie wat er onder vandaan komt. In de regel behandel je hetgeen er het laatste is bijgekomen, als eerste. En mijn schatgraverij begon met het behandelen van een val met de mountainbike. Mijnheer reed voor het eerst een parcours en ging heuvel op. Maar eenmaal bovenaan bleek er aan de andere kant een trap te zijn. Met als gevolg een pijnlijke salto en hij kwam op een andere manier beneden dan de bedoeling was. De spieren waren stram, met pijn in een V-vorm op de borst. Er was wel onderzocht of er tekenen van een hersenschudding waren maar dit bleek niet waarneembaar. Inmiddels weet ik dat mensen wel degelijk, ook al is het niet zichtbaar, het gevoel van een hersenschudding kunnen ervaren en alle bijbehorende symptomen kunnen hebben. In elk geval zijn we gestart met het behandelen van de val. Een nieuwe afspraak werd gemaakt voor 4 weken later.
Eenmaal 4 weken later ging ik wederom met de een kriebeltje in de maag richting mijnheer. Uiteraard was het spannend. Heeft het middel iets gedaan? Hoe zou hij zich voelen? Vol goede moed stapte ik binnen en mijnheer en mevrouw zaten aan de tafel. Na binnenkomst overhandigde mijnheer mij een klein dagboekje bestaande uit een paar regels hoe elke dag daarvoor was verlopen. Dit vond ik fantastisch want het gaf een goed beeld hoe hij de dagen had ervaren. Op mijn vraag of hij een verbetering had ervaren zei hij: “nou nee… eigenlijk niet”. Ik kan je vertellen dat ik even de maag voelde alsof ik in een snelle lift zat. Ik herpakte mezelf en pakte de eerste anamnese erbij. Rustig nam ik de lijst door en vervolgens hoorde ik na bijna elke (voormalige) klacht: “nee, daar heb ik geen last meer van. Tjonge, dat is ook weg, of dit is eigenlijk nog maar miniem vergeleken met hoe het was”. Al met al, 22 klachten waren binnen 4 weken weg of zodanig verminderd dat ze weinig betekenis hadden. Een handjevol klachten bleef over.
En daar komt de menselijke geest in naar voren en dat is misschien herkenbaar. Zodra het goed gaat verdwijnt het ongemak min of meer naar de achtergrond in de geest of wordt zelfs vergeten. En wat op de voorgrond nog wordt gevoeld, zijn de resterende klachten die overheersen. Totdat je eraan wordt herinnerd. Mijnheer sprak de legendarische woorden tegen zijn vrouw: “het gaat eigenlijk veel beter dan ik dacht”. Bijna verwonderd. Daarnaast gaf mevrouw aan dat hij ook geduldiger was als de kinderen iets vroegen. En dit zal voor velen herkenbaar zijn. Zodra je je niet lekker voelt kun je voor de mensen om je heen minder gezellig zijn en richting een kort lontje gaan. Heel menselijk maar voor partner en kinderen wel zo fijn als dit ook verbetert tijdens een behandeling. Voordat mijnheer bij mij kwam was er al een heel medisch traject aan vooraf gegaan door neuroloog, cardioloog, etc. Ik hoor dit nu vaker: “jij bent het laatste strohalmpje in de rij van proberen”.
Vervolgens gingen we terug naar de allereerste gebeurtenis, 7 jaar eerder. met mijnheer. Hier was de paniekaanval begonnen en dit was gaandeweg overgegaan in klachten door het hele lichaam. Ofwel een signaal dat er iets nog niet opgelost was. Een ander geneesmiddel gaf de juiste prikkel waarna angst en paniek afnam. Tot een zekere vrijdagmiddag. De maandagmiddag na deze vrijdagmiddag vertelt mijnheer dat alle klachten terug waren gekomen. En dan ga je uitvragen en het hoofd breken over wat hier nu de oorzaak van kon zijn. Bij navraag bleek dat mijnheer een cappuccino had gedronken. De cappuccino had als antidote gewerkt en de klachten waren terug. En ook al kent de homeopaat het fenomeen koffie als antidote, dit was een behoorlijke reactie. Zelfs voor de supervisor. Het geneesmiddel werd direct herhaald en binnen een dag voelde mijnheer weer verbetering. Wel jammer voor mijnheer maar dit was het hem niet waard. Hij had zich zo goed gevoeld. Daarna volgde een middel voor zowel maag en darmen om deze nog wat rustiger te krijgen. Zeven maanden na de start van behandeling voelde mijnheer zich goed. Dit was in het voorjaar, een aantal jaren geleden. Eenmaal op vakantie volgde een lichte terugval. En mijnheer was erachter gekomen dat zodra hij omhoog keek, er een draaiing ontstond in het hoofd. Op dit symptoom zijn er ook mooie middelen waarna ook dit euvel werd verholpen. Ik heb mijnheer recentelijk nog even gesproken. Heel af en toe neemt hij nog iets van een middel voor de maag en darmen maar voelt zich daarna weer goed. Dit heeft dan even met de manier van eten en drinken te maken. Hij doet dit uit zichzelf en voelt zich verder goed.
Mijn allereerste cliënt onder supervisie was een prachtige leerschool waar ik enorm dankbaar voor ben. Hoe mooi kun je het treffen? Maar ook het besef dat je dit nodig hebt, het vallen en opstaan, om ook maar iets van de materie in de praktijk te kunnen brengen. Dit onderdeel van de opleiding om onder supervisie te behandelen is immens waardevol, voorbij woorden die ik eraan kan geven. En zoals elke docent en praktijkbegeleider zei: je komt altijd weer iets tegen waar je even over na moet denken. Daarnaast kun je terugvallen op een werkgroep waar je bij aangesloten bent, zodra je op jezelf staat. Maar ik wist na die eerste cliënt onder supervisie: “dit past zo bij mij!” De wondere wereld van homeopathie.
Miranda Stierman – met toestemming van cliënt geschreven
